Najnowsze wideo

Młody artysta, za podstawę swojego JA, określił SUMIENIE, jako nasze wewnętrzne prawo, niezwykle osobiste, ustanowione przez nas samych dla nas samych, a więc dobrowolne i tym trudniejsze do wypełnienia. To ono determinuje nasze wybory, czyny, działania, to ono stawia nam granice i pozwala na więcej. Jeżeli jest tak, że nasze czyny określają kim jesteśmy, czy jest ono naszą osobowością, tożsamością? Na podstawie tych rozważań, powstała seria prac, zrealizowana w materiałach jak miedź, mosiądz, stal, surowcach niczym pierwotnych, będących nośnikiem naszych wszystkich zdarzeń-zderzeń. Utrwalają nasze doświadczenia, przeżycia, to co nas trawi i to, co nas cieszy, co tworzy bruzdy i nierówności, rozdarcia i spawy, ale tworzy również gładkie wypolerowane powierzchnie, w których czasami możemy zobaczyć nas samych. Każda z prac jest studium człowieka, jest poszukiwaniem odpowiedzi w materiale, który kształtowany czasem, konsekwencją, uporem pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Scenariusz: Adriana Mazur Producent: Galeria Dystans Copyright: 2022 Galeria Dystans. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Dystans Art Competition: Malarstwo i Rzeźba, to otwarty konkurs, organizowany przez Galerię Dystans, skierowany do studentów i absolwentów Wydziału Malarstwa i Rzeźby na wszystkich uczelniach wyższych w Polsce. Jest to pierwszy ogólnopolski konkurs organizowany w Krakowie, którego celem jest ukazanie aktualnych tendencji w młodej sztuce polskiej oraz wyłonienie nowych indywidualności twórczych. W ramach konkursu przewidziane są nagrody pieniężne oraz wystawa w Galerii Dystans. Copyright: 2021 Galeria Dystans. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Cała spuścizna tego kształtu w postaci nieskończonych znaczeń i przedstawień jest ciężarem, ponieważ każde użycie tej formy zdaje się być cytatem i odwołaniem. Aby móc swobodnie przemawiać własnym językiem, Dorota Goczał tworzy dla siebie i swojego malarstwa carte blanche. Płótna bez zbędnych znaczeń, czyste formy i kolory, sprowadzą jej malarstwo do punktu początkowego. Na pierwszym planie jest kolor, prawie jednolity, masywny wręcz dominujący, obezwładnia patrzącego swoją głębią, zwalniając go z wszelkich myślowych poszukiwań, ten kolor to czas kontemplacji, który pozwala nam uspokoić głodne nowych doświadczeń zmysły. Przed całkowitym zatraceniem powstrzymują nas, precyzyjne „nacięcia” formy, przesunięcia, które ujawniają pierwotną biel płócien. Jest ona jak światło, otwiera nam oczy na to, co zakryte, tworzy tonacje kolorów, uwidacznia napięcia w strukturze obrazu, odkrywa wzajemne znoszenia kształtów. Dryfują one po płótnach, opadają na krawędzie, ścierają się bokami, zahaczają wierzchołkami, łapiąc się każdej możliwości, aby pozostać na płótnie. Niektóre z nich, zepchnięte są poza krawędzie obrazu, kontynuują swoje istnienie w nieskończoności. Prace Doroty Goczał zmuszają nas pierwotnego sposobu patrzenia, do rozróżniania kształtów, barw i interakcji między nimi, do wyzbycia się nieskończonej ilości bodźców, szumów dnia teraźniejszego, na rzecz prostoty widzenia i odczuwania.
Adriana Mazur

Copyright: 2020 Galeria Dystans. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Cała spuścizna tego kształtu w postaci nieskończonych znaczeń i przedstawień jest ciężarem, ponieważ każde użycie tej formy zdaje się być cytatem i odwołaniem. Aby móc swobodnie przemawiać własnym językiem, Dorota Goczał tworzy dla siebie i swojego malarstwa carte blanche. Płótna bez zbędnych znaczeń, czyste formy i kolory, sprowadzą jej malarstwo do punktu początkowego. Na pierwszym planie jest kolor, prawie jednolity, masywny wręcz dominujący, obezwładnia patrzącego swoją głębią, zwalniając go z wszelkich myślowych poszukiwań, ten kolor to czas kontemplacji, który pozwala nam uspokoić głodne nowych doświadczeń zmysły. Przed całkowitym zatraceniem powstrzymują nas, precyzyjne „nacięcia” formy, przesunięcia, które ujawniają pierwotną biel płócien. Jest ona jak światło, otwiera nam oczy na to, co zakryte, tworzy tonacje kolorów, uwidacznia napięcia w strukturze obrazu, odkrywa wzajemne znoszenia kształtów. Dryfują one po płótnach, opadają na krawędzie, ścierają się bokami, zahaczają wierzchołkami, łapiąc się każdej możliwości, aby pozostać na płótnie. Niektóre z nich, zepchnięte są poza krawędzie obrazu, kontynuują swoje istnienie w nieskończoności. Prace Doroty Goczał zmuszają nas pierwotnego sposobu patrzenia, do rozróżniania kształtów, barw i interakcji między nimi, do wyzbycia się nieskończonej ilości bodźców, szumów dnia teraźniejszego, na rzecz prostoty widzenia i odczuwania. Adriana Mazur Copyright: 2020 Galeria Dystans. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Zobaczcie na własne oczy jak na LOCKDOWN zareagowali artyści: Ewelina Gumienna, Agata Głogowska, Erwin Wyjadłowski, Dariusz Milczarek, Paweł Słota, Sylwia Brzyszczyk, Piotr Starościc, Mateusz Maliborski, Magdalena Laskowska, Łukasz Biliński, Katarzyna Karpowicz, Artur Przebindowski. Kurator wystawy: Adriana Mazur.

Zobaczcie na własne oczy jak na LOCKDOWN zareagowali artyści: Ewelina Gumienna, Agata Głogowska, Erwin Wyjadłowski, Dariusz Milczarek, Paweł Słota, Sylwia Brzyszczyk, Piotr Starościc, Mateusz Maliborski, Magdalena Laskowska, Łukasz Biliński, Katarzyna Karpowicz, Artur Przebindowski. Kurator wystawy: Adriana Mazur.

Cała spuścizna tego kształtu w postaci nieskończonych znaczeń i przedstawień jest ciężarem, ponieważ każde użycie tej formy zdaje się być cytatem i odwołaniem. Aby móc swobodnie przemawiać własnym językiem, Dorota Goczał tworzy dla siebie i swojego malarstwa carte blanche. Płótna bez zbędnych znaczeń, czyste formy i kolory, sprowadzą jej malarstwo do punktu początkowego. Na pierwszym planie jest kolor, prawie jednolity, masywny wręcz dominujący, obezwładnia patrzącego swoją głębią, zwalniając go z wszelkich myślowych poszukiwań, ten kolor to czas kontemplacji, który pozwala nam uspokoić głodne nowych doświadczeń zmysły. Przed całkowitym zatraceniem powstrzymują nas, precyzyjne „nacięcia” formy, przesunięcia, które ujawniają pierwotną biel płócien. Jest ona jak światło, otwiera nam oczy na to, co zakryte, tworzy tonacje kolorów, uwidacznia napięcia w strukturze obrazu, odkrywa wzajemne znoszenia kształtów. Dryfują one po płótnach, opadają na krawędzie, ścierają się bokami, zahaczają wierzchołkami, łapiąc się każdej możliwości, aby pozostać na płótnie. Niektóre z nich, zepchnięte są poza krawędzie obrazu, kontynuują swoje istnienie w nieskończoności. Prace Doroty Goczał zmuszają nas pierwotnego sposobu patrzenia, do rozróżniania kształtów, barw i interakcji między nimi, do wyzbycia się nieskończonej ilości bodźców, szumów dnia teraźniejszego, na rzecz prostoty widzenia i odczuwania. Adriana Mazur Copyright: 2020 Galeria Dystans. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Wystawy: – Strzemiński: Sztuki Piękne – wystawa zbiorowa, Łódź, 2014

– Krakowski Salon Sztuki – wystawa zbiorowa, Kraków, 2019

– Wniebowzięta, Fundacja4Style, Kraków, 2019

Erotyka w obrazie, kiedyś sprawiała nam wojerystyczną przyjemność podglądania intymnych spotkań. Niekiedy bywała przebrana w scenerię obrazu, ukryta jako ledwo dostrzegalna relacja, napięcie między dwojgiem ludzi. Ledwo uchwytna, a krępująca patrzącego. Budzące w nas skojarzenia, przyprawiały o rumieniec i zawstydzenie. Dalsze losy erotyki w historii sztuki są burzliwe, jak bywa ona sama, aby ostatecznie zejść z obrazów, zrzucić z siebie zagadkowość i pozostać całkowicie jednoznaczną. Stała się nieciekawy, powszechnym, mało ambitnym tematem. Malwina Jagóra przywraca erotykę na płótna obrazów. Pozwala nam poczuć się jak dawniej, w naszych obecnych czasach. Maluje erotykę w sposób niejednoznaczny, poprzez geometryczne układy, kolory, kontrasty, które wzajemnie się ograniczają i wzajemnie tworzą. Możemy je odczytać tylko dzięki naszym instynktownym skojarzeniom, które bywają krępujące, onieśmielające, kiedy wśród linii odnajdziemy parę nagich, skrzyżowanych ciał. Wartością jej prac jest to, że zdołała opowiedzieć o rzeczach śmiałych, odważnych, w sposób taki, który daje nam szanse na ‘’zabawę’’ z tematem jakim jest seks, który daje nam możliwość własnych poszukiwań i własnych osobistych odkryć. Adriana Mazur „Seks jest czasochłonny, wymaga mnóstwa wysiłku, pochłania morze energii. Daje jednak taką dawkę przyjemności, że wszystkie te wady tracą znaczenie”. Jerzy Vetulani Copyright: 2020 Galeria Dystans. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Nagroda główna w konkursie Call4Arts 2018 Nagroda Dziekana Wydziału Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie w międzynarodowym konkursie NOTO 2018 Laureatka nagrody w konkursie „Pokaż swoje dzieło w Muzeum ASP” 2016 Fascynuje mnie człowiek. Inspiruje — począwszy od malarstwa, poprzez fotografię, a także w pracach rysunkowych. Jego cielesność, instynkt, małostkowość wobec życia, jednocześnie wielkość wobec świata. Nic nie może być bliższe człowiekowi niż on sam. Z drugiej strony wciąż pozostaje dla siebie tajemnicą. Cóż może być w końcu piękniejszego niż ludzkie ciało — nacechowane przemijalnością, walczące z czasem, zmagające się ze śmiertelnością. Dające i odbierające życie. W portretach malarskich porzucam nijakość na rzecz inności. Pojmuję piękno w nowy sposób, odnajdując je w twarzach widocznie doświadczonych lub żywo doświadczających. Malowane przeze mnie postaci istnieją we wszechogarniającej ciszy. W pozornie niczym niezmąconym spokoju. Jedynie poprzez nienachlane gesty, nasycone czerwienią oczy, czy sąsiedztwo przedmiotu, owa cisza staje się niepokojem. To z nim pozostawiam widza, mam nadzieję – na długo. Sylwia Brzyszczyk Copyright: 2020 Galeria Dystans. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Odmienność tych przestrzeni i funkcjonowania w nich dzieł i ludzi, stała się z czasem tematem / pretekstem do dalszych poszukiwań zarówno formalnych, jak i ideowych. Z każdą kolejną pracą, zmieniało się znaczenie człowieka w obrazie, obrazu w obrazie, światła w obrazie, jak i samej architektury. Początkowo, prace przedstawiają muzeum jako tzw. white cube, potraktowany w sposób dosłowny, architektoniczny, ze zdefiniowanym źródłem światła, białymi ścianami i kątami prostymi, centralnie umieszczonymi nieokreślonymi obrazami i nieokreślonym człowiekiem. Takie ujęcia prowokują pytania: o rolę tej instytucji, siłę jej przestrzeni i mitu, który decyduje, co jest sztuką a co nie, prowokuje również pytania o samego odbiorcę, który zdaje się błądzić w labiryncie obrazów, podobnie jak błądzi w świecie sztuki. Późniejsze prace to pokaz doskonałego warsztatu malarskiego, zamiana białych ścian w perfekcyjną gradację koloru. Jedynie jego intensywność pozwala nam zorientować się w przestrzeni i jej układzie. Jest ona iluzoryczna i niematerialna. Światło jest ważniejsze niż kiedykolwiek, nie jest już muzealnym świetlikiem czy halogenem, a staje się nieokreślonym źródłem, którego iluminacja rysuje całość przedstawienia. Z czasem, obrazy powoli ustępują miejsca ludziom, którzy z kolei z czarnych bezosobowych cieni, zmieniają się w konkretne postacie. Dzięki odrealnieniu przestrzeni pozbawione są punktu odniesienia, pozostają w zawieszeniu i niepewności. Wycinkowość przedstawień w obrazach Maliborskiego przywołuje na myśl obrazy Edwarda Hopper’a, gdzie sceny z życia ujęte są przez głęboką czerń i nieokreślone światło, tworząc tym samy niematerialną pustkę. Podobny jest również sposób przedstawienia, gdzie widz staje się wojerystą, podgląda jedynie zastaną sytuację. Portretowana postać jest odwrócona tyłem, pozbawiona kontekstu, możemy ją jedynie określić po ubiorze czy geście, to na co patrzy, co myśli jest dla nas niedostępne. Ich samotność i alienacja jest niejednoznaczna i nie wiemy dokładnie, z czego wynika. Nie ma tu narracji, opowieści, jest tylko światło, które kojarzy nam się z tajemnicą i odpowiedzią jednocześnie. Adriana Mazur Copyright: 2020 Galeria Dystans. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Wybiera nieprzypadkowo formę i treści, a dokładniej tak jak mówi, one wybrały jego już w dzieciństwie, kiedy temat wojen i polityki był żywy w jego domu rodzinnym. W swoich pracach wykorzystuje również elementy z języka propagandowego, krzewiącego ideę komunizmu i totalitaryzmu, zakładającego bezklasowość, kolektywizm oraz wyzbycie się swojego indywidualizmu na rzecz dobra ogółu. Wszystkie te tematy, chociaż wydają się dotyczyć mas, tak naprawdę opowiadają o pojedynczym człowieku uwikłanym w machiny systemów wynikających z przemian cywilizacji, której jest czynnym twórcą i niekiedy biernym uczestnikiem. Jego bierność dobrze ilustrują m.in.: Spartakiady odbywające się kiedyś głównie w ZSRR i Korei Północnej zaś, obecnie organizowane są Festiwale Arirang i defilady. Te wydarzenia niezwykle widowiskowe i na swój sposób piękne, kryły za sobą poddanie się bezwładowi i uciemiężenie jednostki, i jednocześnie ból całego społeczeństwa. Takie jest również samo malarstwo Wyjadłowskiego – na zewnątrz piękne ujęcia, nasycone kolory, zgrabne sylwetki ludzi, dekoracyjne powtórzenia, a pod powierzchnią obrazu, odkrywamy jego prawdziwy sens, najczęściej bardzo cierpki i smutny, bo prawdziwy. Scenariusz: Adriana Mazur Producent: Galeria Dystans Copyright: 2020 Galeria Dystans. Wszelkie prawa zastrzeżone.

„W jak Wieliczka” to nietypowy projekt street artowy zrealizowany przez dwójkę młodych artystów:

• Kat Lam, muralistkę z Brooklynu tworzącą m.in. w Toronto, Ontario czy na Manhattanie
• Marcina Kowalika, doktora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, który konsekwentnie poszerza obszary swojej malarskiej wyobraźni.

Zobaczcie naszą relację z tworzenia muralu i dajcie znać, jak Wam się podoba!

W skład obecnej kolekcji wchodzi zarówno malarstwo, rysunek i rzeźba, jak i grafika. Polski design meblowy łączymy ze sztuką współczesną, tworząc przestrzeń, w której wszystko się ze sobą uzupełnia.

Krzesło jest inspirowane legendarną SUPERLEGGERA, powstałą w latach 50. ubiegłego stulecia, we włoskiej pracowni Gio Pontiego. Oskar Zięta podjął wyzwanie – ówcześnie najlżejszego krzesła świata – do lekkości, dodając przedrostek ultra, stworzył obiekt, który do dziś bije rekordy w kategorii wagi, stabilizacji formy i nieprzeciętnej trwałości. Opowieści ultralekkie, to nie tylko pojedynczy obiekt nagradzany przez MATERIALICA Design + Technology i Red Dot Award, to cała rodzina ultralekkich obiektów optymalizujących stosunek wagi do stabilności – lightweight index. Można mniej Oskar Zięta poprzez swoje obiekty manifestuje podejście less is less. Promując w ten sposób ich odpowiedzialne wytwarzanie i użytkowanie. To pierwsze, możliwe jest dzięki pełnej kontroli nad wszystkimi etapami procesu produkcji. Autorska metoda formowania metalu FiDU, pozwala na realną redukcję ilości zużywanego materiału, energii i wirtualnych danych. Stąd też ultralekkość traktowana jest kompleksowo. Jest to też próba uświadomienia odbiorcom istnienia osiągalnego „pragnienia mniej”. Rozważna konsumpcja, również we wzornictwie użytkowym, to nasza uwaga zwrócona w kierunku wyboru trwałych, monomateriałowych produktów możliwych do recyklingu. Aktywne obserwowanie Wieloletnie poszukiwania w zakresie optymalizacji form i ich stabilizacji, są wynikiem wnikliwej analizy materiału i bacznej obserwacji natury. Bioniczne obiekty Oskara Zięty powstają dzięki procesom naśladującym naturalne funkcjonowanie żywych organizmów i roślin. Tak też rodzina ULTRALEGGERA swą wyjątkowość zawdzięcza obserwacjom przekrojów poprzecznych pni drzew i budowie pneumatycznych szkieletów – lekkich a bardzo wytrzymałych konstrukcji ptasich skrzydeł. Opowieści ultralekkie, to spotkanie z materiałem, technologią i procesem. To zgłębianie potencjału filozofii monomateriałowej, która dziś stanowi przyszłość odpowiedzialnej produkcji i konsumpcji. To wykorzystanie możliwości tworzenia nowych obiektów z odnawialnych materiałów.