Aleksandra Bociańska

Długo myślałam nad tym co właściwie maluje. Co jest moim tematem, o czym powinnam opowiadać. Chciałam poruszać tematy w pewnym sensie uniwersalne, tworzyć o stanach psychicznych, w których może znaleźć się każdy człowiek. Starałam się uchwycić rzeczy, w których odbiorcy, mogą znaleźć swój własny pierwiastek, coś co ich dotyka, jest częścią ich świata. Swoje poszukiwania starałam się podeprzeć argumentami; poszukując badań z dziedziny psychologii, biologii, medycyny, czytając teksty naukowe i kulturalne. Twarde fakty miały moją pracę uczynić konkretem, stanowić mocny fundament, potwierdzać tezę. Dopiero niedawno zorientowałam się, że tak naprawdę cały czas opowiadam o sobie, o swoich stanach psychicznych, o własnych lękach i radościach. Malarstwo nieświadomie stało się dla mnie polem emocjonalnego ekshibicjonizmu. Sama wpędziłam się w ślepy zaułek i podzieliłam się z widzem ułamkiem mojego bardzo intymnego świata. Wystawiam to wszystko na społeczną ocenę, mając nadzieję na łaskawe potraktowanie. Opowiadam to językiem malarskim; za pomocą koloru, symboli, gestów, postacie na płótnach traktując jak aktorów rozgrywających określone sceny. Gotowe płótno musi się jednak obronić samo, cała reszta zależy od widza.