Dawid Zdobylak

Moje obrazy nie starają się wpisywać w konkretny czas czy epokę, kieruję się potrzebą pokazania uniwersalnej myśli. Nie śledzę obecnych tendencji i nurtów w sztuce, próbuję rozwijać moją własną drogę, poszukiwać czegoś nowego w typowych dla mnie motywach portretu, fabryk i przyrody.

W ostatnim czasie doszło do syntezy tych dwóch ostatnich. Wcześniej te motywy traktowałem oddzielnie. Świat natury nie przenikał się ze światem człowieka. Myślałem, że się wykluczają nawzajem, a przez to nie widziałem możliwości ich egzystencji w jednym obrazie. Jednak nowe obrazy próbują łączyć tę tematykę w jedno. W moim rozumieniu nie jest to pokojowa egzystencja. Jeden świat stara sie zdominować drugi. Zazwyczaj wygrywa człowiek, lecz siłą natury jest cierpliwość i czas. Potrafi ona ostatecznie wchłonąć każde dzieło ludzkich rąk.

Drzewa, które kształtem przypominają koralowce lub kolonie grzybów, rozpoczynają ten proces. Przestrzenie na moich obrazach nie są widokami konkretnych miejsc. Powstają na zasadzie kolażu, z widoków, które widziałem podczas podróży po Polsce. To właśnie takie opuszczone fabryki, wielkie budynki, które człowiek wybudował dla dalszej przemiany rzeczywistości. Dziś stoją puste i wraca tam natura. Chyba na tym polega ta niepokojowa egzystencja natury i człowieka. Na ciągłym, wzajemnym zagarnięciu tej samej przestrzeni i miejsca na linii czasu.

Fragment wywiadu Adriany Mazur z Dawidem Zdobylakiem, listopad 2021.