Pojęcie dubla, podwójności i wielokrotności w obrazach Erwina Wyjadłowskiego to budowa obrazu, zarówno w sensie formalnym jak i znaczeniowym.  Kolor w jego pracach jest czysty, mocny, żywy, kontrastowy, wypełniony bielą lub ograniczony czernią. Widoczne przejścia między plamami barwnymi sprawiają, że nadają sobie wzajemnie kształty, a ich zwielokrotnienie przechodzi we wzór a nawet szablon. Czystość barw w połączeniu z owym rytmem daje dekoracyjność i złudną łatwość obrazu.

Artysta tym sposobem, doskonale maskuje i przebiera swoje obrazy, wabi do nich i przyciąga. To, co przebrane, to obraz człowieka, d(b)ubla, który jako element całości, wpisał się we wzór tworzący totalny mechanizm. Pozbył się swojej indywidualności na rzecz wpisania się w masę, bezpiecznie podąża wraz z nią, wolny od myślenia i dokonywania wyborów. Rytm to ruch, a ruch nierozerwalnie łączy się ze zmianą.

W obrazach w rytmie porusza się całe zbiorowisko ludzkie. Nie wiemy, kto je w ten stan wprowadził i jaki miał cel, jedynie przeszłość podpowiada nam, że takie wyzbycie się wolnej woli i bezmyślne podporządkowanie jest dla nas niebezpieczne. Biała plama w obrazie Wyjadłowskiego to pozorna wolność. Czasem zajmuje prawie cały obraz, ale nigdy nie jest pusta i obojętna, pojedyncze postacie, pełne dynamizmu, całkowicie nią zawadniają, czyniąc iluzoryczną pustką. Chociaż bubel to coś słabego, a dubel to powtórka niezapowiadająca zmian, to już emitowanie, czyli tworzenie na szeroką skalę dubli – bubli, przyniesie zapewne nieuniknioną transformację.