Justyna Jędrzejowska

R.Barthes zauważył, że wzrok jest skierowany nie tylko na zewnątrz, ale i do wewnątrz. Powoduje to, że trudno jest nam zupełnie obiektywnie odbierać rzeczywistość. Umysł w swym zaborczym dążeniu zawsze znajdzie schemat.
Fascynacja tym co dzieje się z obrazem, konkretnym i zdefiniowanym, natomiast w umysłach odbiorców nieustannie na nowo konstruowanym, prowokuje chęć spotęgowania procesu myślenia o tym co widzimy. Codzienna rutyna i podążanie utartymi ścieżkami pomagają zobaczyć płynność rzeczywistości i zmienność jej obserwacji. To jak oglądanie pod mikroskopem dnia powszedniego, można wtedy dostrzec drobne zmiany lub elementy świata nas otaczającego, których wcześniej nie dostrzegaliśmy. W konsekwentnym i niezmiennym byciu wobec nas tkwi właśnie siła obrazu, zaprasza on swą statycznością do kontemplacji. Malarstwo J.E wzmacnia głębię, balansując pomiędzy abstrakcją a konkretem.
Jest kompilacją fotografii będącą niejednoznaczną wizją rzeczywistości, w której jak we wspomnieniu, zrównuje się istotność treści z sposobem jej podania.
Bywa, że to jakie coś jest często odsuwa na dalszy plan to czym jest i odwrotnie.
Od razu możemy porzucić pytanie „Co autor miał na myśli?” ponieważ pozorny chaos jest zaproszeniem do własnej refleksji, mikro narracji, afektywnych zakotwiczeń i konfabulacji, które pozwolą go okiełznać.
Obrazy malowane są w perspektywie, odrzucającej skrajny mimetyzm na rzecz wywoływania procesu jakim jest odbiór. Tematem natomiast jest rzeczywistość pominięta, ukryta na peryferiach widzenia, z których wyłonić się może jedynie zobaczona w nowym.