Obrazy jak malowane przez przymrużone oczy, gdzie nasze wyobrażenie rzeczy miesza się z rzeczywistością. Kontrastowe kolory realizmu, przechodzą w światło doprowadzone do granic, czasem buduje ono pejzaż a czasem go rozmywa, jak tuż przed otwarciem oczu, kiedy klarowna wizja zamienia się w nocne wspomnienie. Pospolite sytuacje, sielanki miejskie i podmiejskie, oddane są sumarycznie jak dziecięce widzenie świata rzeczy, niczym nie zmącone i utopijne. Głęboki cień kładzie się tam, gdzie pamięć i wyobraźnia zawodzi, daje uczucie niepokoju, zagadkowości i mistycyzmu. Mimo pozornego spokoju wszystkie prace łączy napięcie, widmo zmiany w obrazie, znikających w nim postaci, zachodzącego słońca, kończącego się horyzontu, zatartego marzenia sennego, wszystko to zmusza nas do nieustawicznego… patrzenia.